Nasrettin Hoca bir gün merkebini kaybetmiş. Hem arar, hem de "Tanrı'ya şükür!" dermiş. Hoca'nın büyük bir telaşla merkebini önüne gelene sorduğunu, fakat üzüntüsüne ve telaşına rağmen Tanrı'ya şükredişini duyanlar şaşırmışlar. Hoca'ya:
- Hoca, merkebin kaybolduğuna üzüleceğin yerde sevinir gibisin. Sık sık Tanrı'ya şükrediyorsun. Bu neden?
demişler. Hoca büyük bir gönül rahatlığıyla:
- Merkep kaybolduğu sırada üstünde bulunmadığıma şükrediyorum. Ya o sırada ben de üstünde olsaydım, ben de birlikte kaybolurdum, demiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder