Nasrettin Hoca bir gün oğlunu da yanına alarak köye gitmeye karar vermiş. Eşeğine semerini vurmuş, yola çıkmaya hazırlanmış. Oğlu yorulmasın diye onu eşeğe bindirmiş, kendi de yayan olarak eşeğin başını çekip konuşa konuşa gidiyorlarmış. Yolda Hoca'yı yaya, oğlunu eşekte gören bir yolcu:
- Hey gidi zamane gençleri! Ağzının ilmiyle şu ihtiyar babasını yayan yürütüyor da kendisi rahat rahat eşeğe binip gidiyor!
diye söylenmeye başlamış. Bunun üzerine eşeğe binmiş olan oğlu çok üzülmüş:
- Bak baba! Ben sana ısrar etmedim mi, haydi artık, daha ziyade inat etme. İşte eşekte indim, bir daha da binmem. Haydi şu eşeğe bin!
demiş. Bu sefer Hoca eşeğe binmiş, oğlu eşeğin yularından çekerek yola devam ediyorlarmış. Bir hayli yol aldıktan sonra karşılarına birkaç yolcu çıkmış. İçlerinden biri eşeğin sırtında giden Hoca'ya seslenmiş:
- Ayol Hocafendi! Artık senin kemiğin kartlaşmış. Hem işte geldin, gidiyorsun. Bu taze fidanı bu kadar zahmete koşup da bu sıcağın altında yaya yürütmek, onu güneşin sıcağında kavurmak sana yakışır mı?
demiş. Hoca bu sefer oğlunu da eşeğin arkasına bindirmiş. İkisi de ayakları yerden kesilmiş, eşeğin sırtında yollarına devam ederlerken yine yoldan geçen birkaç kişiye rastlamışlar. Bunların içinden birisi:
- Amma insafsızlık ha! Bir eşeğe iki kişi birden biner de uzun yola, sefere çıkar mı? Bakın şu herife; başında sarık var. Bir de hoca olacak!
der. Hoca bu laftan alınır, kızar. Kendi eşekten yere atladığı gibi oğlunu da eşekten indirir. Eşeği önlerine katarak baba-oğul yayan yürümeye başlarlar. Bir hayli daha yol alırlar. Bu sefer yine önlerine birkaç yolcu çıkar. Bunların içinden bir tanesi yayan yürüyen baba-oğula bakarak:
- Allah Allah! Bu ne budalalık. Eşek önlerinde hoplaya zıplaya koşsun da baba-oğul bu sıcakta toza toprağa bulanarak kan ter içinde yayan yürüsünler.. Akıl alacak şey değil. Meğer dünyada ne şaşkın insanlar varmış..
der. Hoca yol boyu bu işittiklerine çok içerlemiş ve kendi kendine:
- Lâkin yahu! Bu halkın dilinden kurtulabilen varsa ona aşkolsun!
