Lokman; tertemiz, nûrlu yüzlü Dâvud(a.s)'ın yanına gitmiş, onun demirden halkalar yaptığını görmüştü.
O yüce pâdişah, yaptığı çelikten halkaları birbirine takıyordu.
Lokman, zırh yapma sanatını az görmüştü. Bu işe şaştı kaldı; vesveseleri de arttıkça arttı.
"Acaba bu neye yarar? Kat kat halkalarla ne yapıyor? Kendisinden sorayım mı?" diye hatırından geçirdi.
Sonra kendi kendine; "Sabretmek daha iyidir." dedi. "Çünkü sabır, insanı maksadına çabucak ulaştıran bir kılavuzdur.
Bir şeyi sormayınca, o şey sana daha çabuk açılır. Sabır kuşu, bütün kuşlardan daha hayırlı uçar.
Eğer sorarsan, istediğin daha geç hâsıl olur. Kolay bir şey, senin sabırsızlığın yüzünden zorlaşır."
Lokman bir zaman sustu, seyretti. Hz. Dâvud da işini bitirdi.
Sonunda, yaptığı zırhı sabırlı Lokman'ın karşısında giyindi.
"Yiğidim! Bu zırh, insanı savaşta yaralanmaktan koruyan bir elbisedir." dedi.
Lokman; "Sabır, iyi bir şey; her yerde insana sığınak olur. Her gamı, kederi giderir." dedi.
Mesnevî Hikâyeleri, Mevlâna Celâleddin Rumî, hazırlayan: Şefik Can; sf 252-253..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder